Gisterenochtend, onderweg naar de bakker in Anvers sûr mer:
- "Allez Céline, viens, j'en ai marre eh"
- "Mais maman, j'essaie! Je ne sais pas tourner!"
en toen viel ze om met haar fietsje... Tja, ik val ook wel eens om als mijn leven een wending neemt. Maar ze was immens schattig en ik werd er echt week van. Who cares dat haar frans Antwerpser klonk dan mijn goeiemorgen. Parler français, c'est simple comme bonjour.
Bij de bakker aangekomen stonden moeder en dochter achter me in de rij en we raakten aan de praat (in het nederlands, met af en toe een frans stopwoord ertussen - moet kunnen)over dochters van vijf en de horror die daar (soms)mee gepaard gaat. Huilbuien, hysterie, maar ook absoluut vertederend diva-gedrag en lieve knuffels. Dochters zijn de maks. Zonen ook. Ik kan het weten, ik heb van elks 1tje ha! Fin, kinders zijn in elk geval makkelijke conversatie-onderwerpen, je krijgt de mensen meteen aan de praat.
Het ging nog wat over reizen met kinders, dat het moeilijk is een evenwicht te vinden tussen wat ouders leuk vinden en wat de kroost apprecieerd.
We hadden het ook over bekenden tegenkomen op reis, hoe leuk dat toch is, dat je in Knokke altijd wel iemand tegenkomt uit de thuisbasis. Dat was haar mening, zeker niet de mijne (i prefer onbekenden, as you know). Maar ik heb niet tegengesproken, mijn broodjes lagen klaar en ik had zin in une petite baguette met frambozenconfituur op mijn terras in de zon. Ah ja, congé voor iets he!.
(Vandaag trouwens ecocheques gekregen opt werk, hopelijk binnenkort dus een nieuwe kodak en onbekenden! )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten