Tijdelijke Pauze. I don't heart pikkedieven.

Ik was op vakantie. Met het gezin in de auto en hop - naar Italie. We zaten er in de regen. Maar dat was niet erg, het was leuk, met de kinders en de lover samen in een tent. Ook al stond ze onder water.

Wat wel erg was: mijn fototoestel is gestolen. Heel jammer, en vooral: nogal nefast voor de blog aangezien ikzelf toch best wel wat waarde hecht aan een afbeelding van mijn onbekenden. Het maakt het tastbaar.

Dus, tot er terug budget is voor een nieuwe kodak, even geen onbekenden meer. Trust me, ik ben hier niet tevreden mee. Zeker niet omdat er op de kodak nog 3 onbekenden stonden(misschien dat ik die nog wel uitschrijf, anders is het zo zonde he). En babyfotos van de jongste zijn eerste zwemervaring. Zeker niet met een zonnige zomer voor de deur. Een zomer met festivals, optredens, bbq's, zwembaden, en oh zo veel onbekenden...

Zucht.

Tot later dus maar weer, misschien kan ik een tof kodaksoldeke op de kop tikken...

08 06 2010. Jeanne. 84. Cogels Osylei.

08 06 2010. Jeanne. 84. Cogels Osylei.

Geen foto vandaag (het prentje is in geen mate Jeanne's gelijkenis, maar ze vond het goed dat ik een grappig omaatje postte bij dit logje). Jeanne en ik raakten aan de praat en ik had mijn kodak niet bij maar vond onze ontmoeting zo leuk en zo 'iheartonbekenden' dat het vandaag dus een stukje zonder foto is. Jammer, maar ook super om Jeanne te ontmoeten!

Jeanne kwam ik tegen in de Cogels Osylei(tevens haar lievelingsplek in de stad, ze houdt van de grandeur van de huizen, van de chique sfeer). Eigenlijk kwamen we elkaar niet echt tegen, ik fietste haar zo'n beetje aan, per ongeluk uiteraard, maar een kleine botsing was onvermijdelijk en ik voelde me verschrikkelijk. Wie rijdt er nu een oud vrouwtje aan op de stoep? Ondergetekende dus, zij het niet dagelijks, gelukkig. Jeanne vond het allemaal ok, no harm done, gelukig.

We raakten dus aan de praat en hadden het over de jeugd van tegenwoordig (niet deze jeugd nee, échte jeugd) en verzuring. Volgens haar is er weinig verandert sinds zij jeugdig was. Er zijn meer vreemdelingen in de stad dat is waar. Maar de mensen zijn nog even haastig, even kortaf. Ze zijn ook even gezellig, even lief, even plezant. Jeanne gelooft dat mensen van inborst goed zijn en dat sommigen gewoon verkiezen om bitter te zijn. Ze houdt nog steeds van de stad, ook al was het vroeger anders, minder auto's en meer kinderen op straat. Toch is Jeanne fan van de stad, veel soorten mensen, veel soorten eten op de markt ('in een dorp is het toch altijd mor patatjes en porei, hier hebben ze ook olijven en tapenaaad')en altijd wel iets te doen.

Jeanne heeft nooit veel gereisd, ze is ook nooit getrouwd geweest. Haar verloofde kwam om in 'den oorlog' en ze heeft nooit nog iemand zo graag gezien. Dat vond ik schoon. Ook een beetje triest maar toch. Ze heeft wel veel petekinders die ze soigneert en verwend dat het een schande is. (haar woorden, niet de mijne).

We hadden het over fietsen in de stad (niet evident, zo is gebleken), toevallige ontmoetingen in de gietende regen en de romantiek van het internet - volgens Jeanne is die compleet onbestaande. Jeanne vind het spijtig dat menselijk contact tegenwoordig via het net wordt gezocht, haar buurman is grote fan van chatten maar zij begrijpt het niet. Ze vindt op café gaan nuttiger om met iemand contact te hebben dan achter de pc. Daar had ze een punt. Ze vond het idee van mijn blog leuk, maar snapte niet waarom ik het per sé op internet wil bijhouden en niet gewoon voor mezelf. Toen ik zei dat ik het supercool zou vinden als anderen dit ook deden, dat dat ergens ook wel Joshua's motivatie was zei ze dat mensen dit toch elke dag doen, zoals zij en ik ook waren beginnen praten. Ze had een punt. Maar ik doe toch lekker verder.

Jeanne, je bent een inspiratie. Je gaat dit echt nooit lezen, I know, maar toch, merci! En nog eens sorry.

Met dank aan Sarah van Sarahzegthallo voor de afbeelding, leuke blog, leuke kaartjes, zeker checken dus!

06 06 2010. Marina. 52. Museum Voor Schone Kunsten.

06 06 2010. Marina. 52. Museum Voor Schone Kunsten.

Wegens slecht weer zocht ik onderdak in het Museum en ging naar deze tentoonstelling. Een aanrader, en ook meteen de laatste kans om het Museum te zien in deze staat, na de expo gaat het voor een tijdje dicht. De renovaties zullen ingrijpend zijn dus toch wel de moeite om nu nog even te gaan kijken.

Terug buiten zag in het waterige zonnetje Marina zitten. Ze praatte gezellig met Theo, en vond het ok om ook even met mij te babbelen. We hadden het over de blog, over mensen ontmoeten en hoe moeilijk contact leggen kan zijn.
Ik woon nu een jaar in de stad en merk hoe moeilijk het is om uit je eigen bekende kringetje te treden. Zelfs voor deze blog, de zenuwen die me telkens overvallen als ik een onbekende moet aanspreken blijven me parten spelen.

Maar we hadden het ook over hoe heerlijk Antwerpen eigenlijk is, een werelds dorp, met voor elk wat wils. We zijn allebei fans van de St.-Andries wijk, het is er gezellig, de mensen zijn er lief voor elkaar en het is de absolute favoriete plek van Marina, ze woont er ook en is echt fan. Een andere lievelingsplek zijn de kaaien, het is al geen verrassing meer. Ook de Vrijdagse markt, het St-Andries plaatsje en de Dageraadplaats zijn plaatsen waar ze graag komt. Ook Theo was enthousiast over de volkse St Andriesbuurt en Zurenborg, terecht eigenlijk.

Op zo'n druilerige dag als vandaag is het fijn om mensen zoals Theo en Marina tegen te komen, een vrolijke babbel en een fijn straaltje zonneschijn later wandelde ik over de Sinksenfoor. Ook altijd animo verzekerd.

Morgen een nieuwe week, met nieuwe onbekenden. I can hardly wait.

04 06 2010. 05 06 2010.

Even is alles stil.

Ik wil deze blog doen, elke dag. Maar familie gaat voor op onbekenden. En daarom 2 dagen geen onbekenden.

Ik had er een hele goede reden voor. Ik hoop plechtig dat we dit niet meer meemaken.

L. Ik denk aan je.

03 06 2010. Kristof. Park Spoor Noord

03 06 2010. Kristof. Park Spoor Noord

Kristof studeerde samen met zijn vriendin Céline in Park Spoor Noord voor een examen. Ze studeren allebei internationale betrekkingen, een ManaMa. Ze vormden een chique duo, de examenstress had duidelijk nog niet veel impact gehad. Ze gaan allebei voor een georganiseerde tweede zit, maar gaan daar relaxed mee om, dat lijkt mij de beste manier om voor examens te studeren, genoeg tijd nemen om te relativeren en van de zon te genieten is ook belangrijk!

We praatten over de blog, reizen, studeren en Antwerpen. Kristof houdt vooral van Centraal Amerika. Mexico en Nicaragua zijn zijn favoriete reisbestemmingen, hij gaat er graag opnieuw naartoe. Tijdens onze babbel bleek dat Kristof van Lier afkomstig is, daar heb ik ook familie dus we hadden meteen iets gemeenschappelijks. Grappig toch hoe makkelijk je iets vindt om over te praten...

Hij en Céline vinden de kaaien één van de mooiste plekken van de stad, net als Edith en mezelf dus, het wordt maar eens tijd dat de stad hier werk van maakt.

Kristof (en Céline uiteraard ook), ik wens je veel succes met de examens, volhouden he!

02 06 2010 Edith. 28. Theaterplein.

02 06 2010 Edith. 28. Theaterplein.

Geïnspireerd door Maxim's favoriete plekje trok ik vandaag naar het Theaterplein. Edith zat samen met een vriendin te genieten van de laatste zonnestralen.

Alweer lichtjes nerveus -ik moet echt mijn zenuwen leren beheersen- sprak ik hen aan en Edith wilde meedoen. Fijn om nu al 2 onbekenden te ontmoeten die meteen mee willen doen, dat geeft me wel moed. Het meisje naast Edith is de vriendin (ik heb haar naam gemist, jammer) en ik voelde me een beetje vervelend om hen te storen, maar ze zagen er tof uit dus spijt heb ik er niet van.

Edith was heel vlot, ze begon meteen te kletsen over haar appartement (OP HET PLEIN ALLEZ)en haar droom om hogerop te geraken. 1 verdiep weliswaar, haar bovenbuurvrouw heeft voor quasi dezelfde huurprijs een duplex met terras. Edith vertelde geanimeerd over S., haar buurvrouw die misschien naar Knokke trekt voor een nieuwe baan bij een heel bekende kapper en haar (valse)hoop gaf op een nakende verhuis...
Of misschien wordt ze gewoon heel close met haar huisbazin en komt er een erfenis her way...De huisbazin blijkt een kranige dame op leeftijd die blijkbaar vastgoed queen van Antwerpen is, ik zou ook wel vriendjes met haar willen worden. Elk excuus voor thee met koekjes is goed voor mij, dames op leeftijd zijn daar ook altijd wel voor te vinden, nee? En als er dan nog vastgoed valt te rapen is het natuurlijk helemaal leuk.Haha, nee eigenlijk is het gewoon enorm knap dat zo'n dame nog helemaal zelf haar zaakjes kan regelen, chapeau!

De lievelingsplek van Edith is er toevallig ook 1 van de mijne. Aan het einde van de kaaien (voorbij Hangar 27) is er een leuk plekje met uitzicht over de Schelde, de haven en de stad. Je kan er aan de kaaien bbq'en, je kan er je auto kwijt, het is er altijd rustig en de plek ademt Antwerpen: haven, stad, water...

Ik hoop voor Edith en haar vriend dat het goed komt met het appartement/de duplex, hell wil wie nu niet een duplex met uitzicht op 1 van de mooiste pleinen van de stad?! Aan de andere kant lijkt het gras altijd groener, en woont ze nu toch ook maar lekker op het theaterplein, met een achtertuin waar je op zaterdag de fijnste markt van Antwerpen en ver daarbuiten vindt.

Merci Edith!

01 06 2010 Maxim. 18. Berchem Station.

01 06 2010 Maxim. 18. Berchem Station.

Ik sprak Maxim aan in het station van Berchem, hij wachtte er samen met zijn vriendin en een klasgenoot van haar op de trein. Ze hadden tijd want de vriendin en klasgenoot misten hun eerdere trein. Ze vormden een fijn groepje. Goeie keus dus, als 1e onbekenden.

Maxim was meteen te vinden voor het idee van de blog, en hij sprak mij ook meteen aan, Maxim heeft een enorm relaxte air, wat mij wel een beetje hielp want ik was zenuwachtig. Echt, heel zenuwachtig. De eerste onbekende die ik vastleg op kodak, fieuw, ‘glad that it’s over!’(en dat bedoel ik echt in de meest positieve zin).

Maxim is van Antwerpen en zijn favoriete plek in de stad is het dak van HETPALEIS. Hij houdt van het desolate karakter van de plek, je kan er alleen zijn en genieten van het uitzicht over de stad.

Maxim, ik vond het fijn je te ontmoeten en ik hoop dat je tevreden bent over de foto. Je hebt de eer en het genoegen om de eerste onbekende te zijn. Het spijt me dat we zo kort praatten, ik was heel zenuwachtig en had ook gewoon te weinig tijd uitgetrokken om een onbekende te zoeken. In elk geval bedankt, wie weet tot nog eens.